W INTERESIE UKRAINY

 

W autobusie przysiada się do mnie mężczyzna najwyraźniej będący „pod wpływem”. Zanim jeszcze usiądzie spyta mnie czy nie jestem przypadkiem Ukraińcem. Uspokojony polską mową zaczyna dyskurs a ja chcąc nie chcąc muszę w nim uczestniczyć, choćby tylko mimicznie. Jedno wszakże pytanie uderza mnie i każe się zastanowić. Mój lekko pijany towarzysz podróży zastanawia się czy w tym autobusie jest choćby 10 Polaków. Zaiste biblijne pytanie sprawia, że czuję się trochę jak Abraham targujący się z Bogiem. - „Znajdzie się” rzucam do wstawionego interlokutora ale w głębi ducha absolutnie nie jestem o tym przekonany.

 

Ten wstęp był niezbędny by rzucić trochę światła na aktualne nastroje i odczucia Polaków. Po wielkiej i co tu ukrywać, pięknej chwili braterstwa 2022 roku przyszło zmęczenie wojną i nadmiarem uchodźców, za nim natychmiast pojawiła się niechęć a z przeróżnych ciemnych miejsc zaczęli wychodzić politycy próbujący na tej niechęcie zbijać polityczny kapitał. Dziś 3 lata po rosyjskiej agresji na Ukrainę, by cokolwiek znaczyć w polskiej grze wyborczej trzeba się dość mocno dystansować od Ukraińców. Dobrze to czy źle?

Z jednej strony na pewno dobre jest otrzeźwienie i uwolnienie z narzucanego nam przez propagandę mitu, że naszym patriotycznym obowiązkiem jest popieranie Ukrainy. Owszem, taktycznie jest to nasz interes, by Rosja się nie wzmacniała, ale patriotycznie? Człowiek myślący patriotycznie a więc przez pryzmat interesów swej Ojczyzny zapytałby się czy rzeczywiście zależy nam na wzmacnianiu Ukrainy. Czy to są nasi bracia, konkurenci czy wrogowie? Kiedy w 2022 roku otwarliśmy się na uciekinierów, kiedy ruszyliśmy z akcjami pomocy, czułem, że zasypujemy wielki dół narodowych bolączek i naprawdę niewiele potrzeba by ciemne karty naszej wspólnej historii zostały wymazane. Tak, naprawdę niewiele i my to daliśmy, licząc na naszych słowiańskich braci. Oferując pomoc, bezpieczeństwo, broń i miliardy złotówek nigdy nie mówiliśmy że oczekujemy czegoś w zamian, ale po cichu liczyliśmy na to. Spodziewaliśmy się, że Ukraina odwzajemni się nam czymś, co nic ją kosztować nie będzie – dobrym słowem. Niestety, prezydent Zelensky zawierzył bardziej Niemcom, Bidenowi i jego lewakom niż nam. Okazało się, że miliardy dolarów wystarczają by utrzymać kult bandytów i morderców z UPA a Polska do niczego nie jest Ukrainie potrzebna. Trudno, jego wybór ale wobec tego Ukraina musi dziś stawać przeciw Rosji sama. Na niewiele się jej zda sprzęt i miliardowe dotacje, gdy zabraknie ludzi. Nie tylko jej własnych obywateli, ale też sąsiadów i braci. Czy Niemcy wyślą do Kijowa wsparcie? Czy na linii frontu w Doniecku pojawią się Amerykanie? Nie, co najwyżej kolejne przelewy na koncie a od tego wojny się nie wygrywa. Ukraina przegrywa wojnę wpatrzona w konta bankowe a ślepa na ludzi i ich uczucia.

Kiedy spojrzycie na avatar mojego bloga, co widzicie? Herb Rzeczypospolitej Trojga Narodów, herb państwa, które nigdy nie wyszło poza sferę marzeń. Był to oficjalny herb powstańców styczniowych w 1863, herb Romualda Trauguta nawiązujący do unii hadziackiej, której celem była odbudowa Najjaśniejszej Rzeczypospolitej w oparciu o przywileje nadane kozakom i uczynienie z Ukrainy trzeciego obok Korony i Litwy członu państwa. Ta Unia, potwierdzona przez polski Sejm, prawnie wymazała zapisy ugody perejasławskiej w której Chmielnicki oddawał Ukrainę carom Rosji. Niestety wówczas w 1658 roku nie byliśmy dość silni by unię tą obronić. Walcząc ze Szwedami, Brandenburgią i Rakoczym mogliśmy się tylko przyglądać jak Moskwa podburzywszy czerń, posługując się pospólstwem, morduje ukraińskich przywódców dążących do sojuszu z Polską. Unia upadła z winy Moskwy, tak jak dziś upada kolejna próba jej wskrzeszenia, tym razem niestety z winy ukraińskich przywódców.

Czy to już zatem koniec marzeń? Nie. Nie mamy wprawdzie wpływu na politykę Kijowa, ale na naszym poletku coś tam zdziałać możemy. Już wkrótce wybierać będziemy polskiego prezydenta i mam nadzieję, że nie damy się tu zwieść, nie ulegniemy mainstreamowym mediom kapitałowo powiązanym z Berlinem i wybierzemy rzecznika polskiej racji stanu. Nie potrzebny nam jest prezydent uśmiechający się i poklepujący po plecach Zelenskiego. Potrzebujemy prezydenta który twardo stanie w obronie naszego interesu narodowego nawet jeśli nie spodoba się to Ukraińcom. Nasi bracia ze wschodu wciąż nie dostrzegają tego co tu jest najbardziej istotne. Wpływy Rosji w centralnej Europie można ograniczyć jedynie współdziałaniem państw przez tą Rosją zagrożonych. Nie należą do nich ani Niemcy ani Stany Zjednoczone. Nadrzędnym interesem Ukrainy jest posiadanie sojuszników, nie płatników, a to uświadomić im może tylko prezydent Polski mający odwagę mówić prawdę.